Overgestapt van Blogger.com naar Wordpress.com

Beste iedereen,
Vanaf vanavond blog ik niet meer via Blogger.com maar via WordPress.com. Dit heeft er vooral mee te maken dat ik WordPress makkelijker en fijner in gebruik vind dan Blogger.
Het is nu ook wat makkelijker ook berichtjes achter te laten en voor mij een stuk overzichtelijker. Voor jullie is het enige verschil de mooie lay-out en de nieuwe link.

De vernieuwde site waar jullie vanaf vanavond moeten zijn en waar morgen 'mijn leven als tienermoeder deel 14' gepost wordt: www.shechanged4.wordpress.com
Love,
Lotte

Power-Quote of the day 4

 

Deze is voor alle mama’s! Vooral het stukje ‘A mother understands what her children do not need to say’ vind ik erg mooi.

Have a nice day today!

Love,

Lotte

Zij deelt haar aangrijpende verhaal 3

Al vrij snel raakten ik en Timothy onafscheidelijk. Dag in dag uit waren we samen. We waren net Bonny en Clyde. Ik werkte op dat moment op Schiphol. Schiphol was voor Timothy naast de deur, maar voor mij vanuit Amersfoort een enorm lange rit. Timothy's vader vroeg daarom al snel waarom ik niet bij hen kwam wonen. Zo gezegd zo gedaan, na krap 4 maanden woonde ik bij mijn grote liefde op zijn prachtige zolderkamertje. Ons leven samen was in één woord geweldig. Na ons werk gingen we vaak samen uit eten, naar de bios, naar het strand. Het kon niet meer stuk.
Helaas raakte ik na een aantal weken mijn baan bij Schiphol kwijt. Ik besloot om die reden tijdelijk in de zorg te gaan werken. Hierdoor had ik veel vrije tijd overdag, en deed daarom veel leuke dingen met mijn nieuwe vriendinnen uit Amsterdam.

Het was een heerlijke dag en ik besloot samen met Milou naar het vondelpark te gaan. We trokken een lekkere fles wijn open, staken ons dagelijks portie sigaretten op en genoten van het zonnetje. Op de één of andere manier smaakte de wijn mij niet zo goed. Ik dacht echter dat hij bedorven was. Ik vond het vreemd, omdat dit toch echt mijn favoriete wijn was. Van mijn sigaretjes genoot ik al niettemin. Ik had Milou kort geleden verteld dat ik heel erg last had van mijn hormonen en ik op aanraden van mijn dokter tijdelijk gestopt was met de pil. We werden gewaarschuwd dat de kans nu aanwezig was dat ik zwanger zou kunnen raken, wat we natuurlijk zelf ook wel wisten. In het begin hadden we sex met condooms, maar al snel werd dit ons te lastig en probeerde we alleen sex te hebben om mijn vruchtbare periodes heen. Milou vond het vreemd dat ik de wijn niet lekker vond, en stelde voor om een zwangerschapstest te gaan halen.
Eenmaal aangekomen bij de Etos zei mijn vriendin: "Ach joh, je bent heus niet zwanger. Ik zou er zelf ook echt niet aan moeten denken om nu zwanger te worden, zeg.." Ik wist op dat moment eigenlijk niet goed wat ik van haar uitspraak moest denken.



Wil jij weten hoe dit verder gaat? Lees dan de volgende keer verder!

Neem een kijkje en lees mee @ my daily life 5

Even een stukje over ons bijzondere konijn, genaamd Chingy. We hebben hem als piepklein baby konijntje opgehaald bij een boerderij hier bij ons in de buurt. Al vrij snel kwamen we erachter dat ons konijn ‘anders dan anders’, is. En, groter uitgevallen dan we dachten, véél groter. Tja, hoe kan ik hem het best omschrijven… hij is een diva. Maar, een lieve diva. We lachen ons soms helemaal rot om hem wanneer hij weer eens zijn kooi openbreekt of languit gestrekt in de hoek van de kamer ligt. Yennity en Chingy hebben een bijzondere band. Wanneer ze hard rond rent op het kleed waar hij vaak ligt, interesseert het hem geen moer. Wanneer ze hem knuffelt en boven op hem ligt, vindt hij dat ook best.

Hier een eerste indruk van ons konijn.

 



Ehh, aangenaam. Dit is meneer Chingy. Of hij dood is? Die vraag stel ik mijzelf ook bijna elke dag,
maar nee, hij ademt nog. Zijn bijnamen zijn overigens 'Leipo' en 'Chung-lee' (zo noemt mijn vriend
Joost hem) Ik vertel later meer over Joost! 

 

 

"Mama, ik wil nooit verhuizen." Yennity kijkt bezorgd. "Waarom dan, schat?"
"Omdat ik Chingy nooit alleen wil laten..."

Een beetje een onduidelijke foto, maar je ziet het goed. Onze diva heeft onze prachtige witte
stoel opgeëist om eens lekker een avondje op te chillen.

Professor Chingy

 

Hij luistert graag naar Trance, R&B en Hardcore.
(Hij vond het geen probleem hoor, dat roze-ding op zijn kop)

Lieve groetjes van Chingy! "Have a relaxt day today." (So do I)

 





Cute little messages 2

Ik heb weer een paar lieve uitspraken voor jullie! De eerste van Yennity vind ik zo ontzettend schattig en kenmerkend voor haar lieve karaktertje. Yennity is een heel gevoelig meisje, ze voelt en ziet letterlijk álles.

Mama en Yennity zitten aan tafel. Mama zucht. “Ik ben een beetje moe, schat.”
Yennity kijkt bezorgd. “Ik zie het aan je. Het geeft niet, mama.”
Jevano, het vriendje van Yennity (3 jaar) denkt na over de serieuze dingen in zijn leven. “Mama?”
“Ja Vano, wat is er?” Even viel er een stilte. “Mama, ik kom toch uit jouw buik? En toen ik eruit kwam zei ik toch: 'HALLOOOO'?” 

Mijn leven als tienermoeder deel 13

Toen ik eenmaal thuis bij mijn ouders was voelde ik mij onrustig en alleen. Giovanni reageerde traag op mijn berichtjes en ook zijn telefoon stond na een paar uurtjes uit. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer terug.
Natuurlijk probeerde ik even te genieten bij mijn ouders thuis, en nam zoveel mogelijk rust. Ik weet nog wel dat ik een enorme verslaving had tijdens mijn zwangerschap. Ik was verslaafd aan… groene appels! Ik at er soms wel 5(!) op één dag.

Ik pakte de volgende dag wat extra spullen en kocht boodschappen zodat ik -wanneer ik thuis kwam- lekker kon koken voor Giovanni. Ik deed altijd erg mijn best om goed voor hem te zorgen.
Ik nam mijn vriendin Roos mee. Onderweg in de trein lachten we veel. We hadden het over de toekomstige baby en Roos vertelde dat ze enorm veel spullen voor de baby had gekocht. Aan Roos had ik veel steun die periode.

We stapten uit de trein en pakte de bus richting Ondiep. Nog 10 minuutjes en dan was ik weer thuis. Heerlijk, ik kon niet wachten! We reden de straat in.
Plotseling voelde ik een onaangename spanning opkomen. "Zou wat zijn Roos, als hij daar met een chick zou zitten." Ik lachte. Ik had Roos natuurlijk verteld van de smsjes en mijn wantrouwen. “Nee gek, zo dom is hij echt niet schat.” zei Roos met een lach op haar gezicht. Na een aantal minuten stapte we uit de bus. Ik lachte wel, maar het gespannen gevoel bleef. Normaal gesproken stond rond dit tijdstip de muziek op volumestandje 120, maar nu was het stil. Ik weet niet, ik kan het gevoel niet omschrijven, ik had gewoon een voorgevoel dat er iets niet in de haak was daar binnen.


Volgende keer: ben jij benieuwd wat ik binnen aantrof? Lees dan de volgende keer verder!

Neem een kijkje en lees mee @ my daily life 4

Super veel fun @ Superfun!


Vandaag gingen we samen met Rafi, het vriendje van Yennity en zijn lieve mama naar Superfun in Amersfoort. We hebben ons helemaal stuk gelachen om Raaf en Yen, zie filmpje hieronder voor de details.

Hoe schattig is dat? Rafi (3 jaar) was net te klein om zelfstandig naar boven te klimmen, dus besloot Yennity hem een handje te helpen. Met alle kracht duwt ze hem onder zijn bips naar boven. Ik vond het zo schattig, moest het filmpje echt even met jullie delen!

Love,

Lotte



Zij deelt haar aangrijpende verhaal deel 2

Op onze derde date leerde ik zijn ouders kennen. Ja ik weet het, het ging snel. Maar als het goed voelt, waarom niet? We hadden samen heerlijk gewinkeld in Amsterdam. Het stond niet op mijn planning om zijn ouders nu al te ontmoeten. We waren met Rick, de beste vriend van Timothy. We hadden hem opgehaald om samen wat te gaan doen. Timothy zei dat we even snel langs zijn huis moesten, zodat hij wat spullen op kon halen. "Kom, ik ga je voorstellen aan mijn ouders." zei hij met een trotse grijns op zijn gezicht. Ik schudde mijn hoofd en zei dat ik dit niet wilde. Ik vond het veelte spannend om zijn ouders nu al te leren kennen. Hij heeft me uiteindelijk toch over kunnen halen. Want zoals ik al zei, het voelde goed.
Ik volgde hem naar binnen. Ik hoorde iemand rommelen in de keuken. Daar gaan we dan, dacht ik. "Ma, ik wil je voorstellen aan iemand." zei Timothy met een luide stem. Het was even stil. "Aan wie dan, Timothy?!" gilde zijn moeder. "aan Vennity..."
Zijn moeder raakte in dikke paniek en stormde de trap op naar boven, omdat ze haar kunstgebitje niet in had. We besloten daarom maar even naar Timothy's kamer te gaan en zijn moeder de tijd te geven. Na een aantal minuten kwam zijn moeder met een stralende blinkende glimlach boven en schudde me de hand. Ze was ontzettend lief en we kletsten wat samen. Met zijn vader heb ik die dag geen kennis kunnen maken, want die lag lekker te tukken in zijn stoel.

Na een aantal weken mochten we van zijn zus bij haar thuis een filmpje kijken. Zij zou een weekend naar het buitenland gaan, dus wij hadden het rijk alleen. Uiteraard waren we niet van plan netjes naar huis te gaan nadat de film afgelopen was, maar besloten we de nacht daar samen door te brengen. Toen ik ’s ochtends (veelte vroeg) wakker werd kreeg ik het benauwd. Ik was bang dat zijn zus ineens thuis zou komen en ons hier zou betrappen. Ook Timothy was (verbazingwekkend) erg vroeg wakker. Hij wreef in zijn slaperige ogen en vroeg wat ik wilde gaan doen. "Noem iets geks!"
Ik dacht na. Ik hield altijd erg van het strand, dus zei dat ik daar graag naartoe wilde. We pakten de auto en reden naar het dichtstbijzijnde strand.


Volgende keer: we raakten onafscheidelijk, dag in dag uit waren we samen..

Power-Quote of the day #3

Dit vind ik een hele mooie. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer je iets wilt, je het ook kunt, zolang je het maar écht wilt.

Ik heb een aantal jaren geleden deelgenomen aan een traject via de gemeente voor alleenstaande moeders. Het was een vrij intensief traject en best pittig voor mij aangezien Yennity op dat moment een paar maanden oud was. Ik kwam terecht in een groep met ongeveer 15 andere jonge alleenstaande moeders in de leeftijdscategorie 18 t/m 30. We werden eigenlijk vrij snel een hele hechte groep en ik heb enorm gelachen met de meiden. Ik zal sommige momenten nooit vergeten! Ik kom hier later op terug.

De cursus die we via het traject kregen heette ‘Empowerment’. De naam zegt het eigenlijk al.
We waren allemaal erg sceptisch over de Marokkaanse vrouw die ons de training gaf. Alle meiden hebben denk ik wel een keer een enorme woordenwisseling met haar gehad of haar een enorme rot schop willen geven. Mijn god wat was zij streng! Haar doel was om het optimale uit onszelf te leren halen, en wilskracht te ontwikkelen om ons naar een verder stadium in ons leven te brengen. En dat is haar gelukt. Jeetje wat was dat een Powerwoman! Ze zei precies de goeie dingen en pakte alles op precies de goeie manier aan. Als ik haar ooit nog een keer tegenkom koop ik een bloemetje voor haar en vertel ik haar hoe geweldig ik haar vind.

Het bijzonderste was de film die we met zijn allen gingen kijken. De film ging over ‘het geheim.’  We kwamen erachter dat ‘het geheim’, je eigen gedachten zijn. Zolang jij iets wilt, en je staat daar voor de volle 100% achter, kan je alles (werkelijk alles) waarmaken. Binnen een aantal dagen hadden alle meiden ideeën van wat ze in de toekomst wilden gaan doen. Ik ben toen tot de conclusie gekomen dat ik een fulltime opleiding als directiesecretaresse wilde gaan volgen. En ja hoor, het is me gelukt! Sinds januari ben ik een trotse, afgestudeerde directiesecretaresse. Dank je wel, dit was mede dankzij jou, Powerwoman!

Neem een kijkje en lees mee @ my daily life 3

Gisteren was een heftige dag voor ons. Ik –als grote dierenvriend- heb een enorm potje staan janken.
Onze poes Sokje, die al 17 jaar bij  mijn ouders woont en waar ik mee ben opgegroeid, moest ingeslapen worden.

Yennity was zoals gewoonlijk op de woensdag een dagje bij oma. Het ging al een aantal dagen niet goed met Sok en vandaag at en dronk ze vrijwel niets meer. We waren allemaal bezorgd en gingen van het ergste uit; waarschijnlijk zou Sokje er over een paar dagen  niet meer zijn.

Mijn moeder belde me op. Ik hoorde direct aan haar stem dat ze iets ging vertellen wat ik niet zo leuk zou gaan vinden. Ze had de dierenarts gebeld en besloten om Sokje te laten inslapen. Ze was al langere tijd ziek en door haar leeftijd gewoon ‘op’. De dierenarts zou langskomen om een prikje te geven. Mijn moeder vroeg of ik het oké vond dat Yennity hierbij zou zijn. In eerste instantie wilde ik dit niet. Wat zou ze wel niet denken? Straks dacht ze dat iedereen zomaar een prikje kon krijgen en dood zou gaan. Of dat ze Sokje opzettelijk pijn wilden doen. Je weet maar nooit wat er in dat kleine koppie omgaat…

Ik sprong op mijn fiets onderweg naar mijn moeder. We hadden besloten het samen aan Yennity uit te leggen. “Sok is heel oud en ziek en voelt zich helemaal niet lekker. De dierenarts komt straks om Sokje een prikje te geven. Dit prikje kan alleen aan diertjes gegeven worden die heel erg ziek zijn, zodat ze geen pijn meer hebben. Daarna gaat Sokje naar de dierenhemel.” Ik probeerde er nog een zin aan vast te breiden, in de hoop dat het allemaal duidelijk was voor haar. “Ze voelt niets van het prikje, Yen.” Yen keek me met een ongemakkelijke blik aan. “Jaha mama, ik weet dat al hoor!”

Het was zo ver. Nadat we Sokje allemaal een laatste aai hadden gegeven stapte de dierenarts met het spuitje op haar af. Sokje zou langzaam in slaap vallen en verlost zijn van haar pijn. Ze zou niet veel merken van het prikje. Het duurde even, maar na een aantal minuutjes was onze Sokje dood gegaan.
“Sokje is nu dood.” zei Yennity optimistisch. “Sokje gaat niet mee met de tandarts, hè mama?”
Natuurlijk begreep ik dat ze de dierenarts bedoelde. “Ja schat, ze blijft bij ons en we gaan haar strakjes in de tuin begraven.”

Yennity had samen met mijn broertje Mats een prachtige doos gemaakt waar we Sokje in konden begraven. Ze had hem versierd met mooie hartjes en Mats had er een poes op getekend.
Yennity keek opgetogen en begon te praten. “Oma, als opa straks thuis komt, weet je wat ik dan ga zeggen?” Ze klonk alsof ze wilde gaan vertellen dat ze een grote verrassing voor opa had.
“Opa, Sokje is dood!”

Samen met opa en oma gingen we Sokje begraven. Yennity pakte de doos met Sokje er in op en liep ermee rond alsof ze haar speelgoed kist in haar handen had. Toch begreep ze heel goed wat er was gebeurd. Ze gaf de dode Sok nog een aai over zijn bolletje en toen groef opa hem voorzichtig onder de grond.

Het was erg verdrietig voor ons. We zijn allemaal enorme dierenvrienden en gaan onze Sok heel erg missen. Yennity vindt het jammer dat ze Sok geen brokjes meer kan geven.


 “Sokje is niet verdwenen, Sokje is een kleine ster in de dierenhemel.” - Yennity.